Gil Saint-André is een misdaadthriller met een twist, of eigenlijk meerdere twists. Jean-Charles Kraehn haalt er vanalles bij waardoor het verhaal iedere keer dreigt te verzanden in een onontwarbaar kluwen van personages en plotwendingen, maar hij houdt de regie ferm in handen en weet uiteindelijk alle verhaallijnen weer bij elkaar te brengen tot een bevredigende conclusie. Dit maakt van de reeks eentje waar je je aandacht bij moet houden. Ook de personages zijn niet bepaald alledaags. Zo is Gil niet direct de sympathieke held te noemen:. Hij komt voor de dag als een arrogante betweter die zich verheven voelt boven hele groepen mensen en is niet echt tolerant tegenover bepaalde minderheidsgroepen. Toch maakt zijn grote wilskracht en doorzettingsvermogen hem tot iemand waar je voor mee gaat voelen en waar je meer over wil weten. Djida lijkt oorspronkelijk een beetje te perfect, maar tijdens het verhaal komen we erachter dat ook zij haar problemen heeft. En zo zit de reeks vol complexe, goed uitgewerkte personages. Het vergt alleen wat tijd om daar achter te komen.
De echte traktatie zijn de dialogen. Kraehn zet als geen ander messcherpe dialogen neer, overgoten met een aangenaam sausje zwarte humor. De beschrijvende tekstblokjes zullen sommigen allicht op de zenuwen werken, maar neem ze weg en het boet in aan sfeerschepping.
De tekeningen zijn van een zeer hoog niveau. Tegelijk overzichtelijk als dynamisch en met veel oog voor detail. Voor wie fan is van Kraehns tekenstijl is dit een absolute must.